Zich laten overhalen

Een vriend van mij is kunstenaar. Van de week was ik bij hem op bezoek. Hij vertelde dat hij wat in de financiële moeilijkheden zat en graag kunst wilde verkopen. Ik heb me laten verleiden om iets van hem te kopen. Ik was het niet van plan, maar hij hield eerst zijn verhaal over dat mensen tegenwoordig minder kunst kopen vanwege de economische recessie, dat hij met zijn hypotheek zat enzovoort. Het was een heel mooi verhaal. Ik was er gevoelig voor, merkte ik. Ik wilde ook de vriendschap met hem versterken. Ik had nog nooit iets van hem gekocht, maar ik had al wel eens beloofd dat ik wel iets van hem wilde kopen als ik mijn kamer klaar had. En verdomd, op een gegeven moment... Hij had wel een hele mooie schaal gemaakt en die vond ik wel prachtig. Maar eigenlijk had ik die niet nodig. Toch is hij erin geslaagd om mij iets van hem te laten kopen. Op een gegeven moment ging ik voor de bijl. Ik vond het wel een mooi voorwerp, maar was eigenlijk niet van plan om het te kopen. Toen ik thuis kwam, dacht ik ‘Verdomd. Ik ben er wel blij om en ik vind het ook wel leuk, maar ik was het niet van plan.

In dit verhaal klinkt enige twijfel en reserve door met betrekking tot de gemaakte keuze. Ik had het kunststuk niet nodig, maar heb het toch gekocht. Ik ben er wel blij mee en vind het wel leuk, maar was het eigenlijk niet van plan. Heimelijk had ik voor mezelf ook al wel gedacht dat ik een keer voor de bijl zou gaan. Marcel was de laatste jaren al wel zo'n vijf keer bij me geweest, dat hij mij iets wilde verkopen en daar sterk op aandrong. ‘Ja, kom op, dacht ik, nou moet je ook iets nemen, want ik had ook al iets van de prijs afgedongen', zo zei Marcel. Maar het voelt niet helemaal goed, er blijft een zekere ambivalentie in mij en tussen mij en mijn vriend. Ik voel me niet geheel een man uit één stuk, want ik was het eigenlijk niet van plan. In het kader van zelfregulering zou ik door middel van een reflectie op alle negen competenties op zoek kunnen gaan naar de ontbrekende schakel die een tipje van de sluier zou kunnen oplichten. Waar zit dat ontbrekende stukje, dat deel van mezelf dat ik als een reserve vasthoud? Is het een twijfel over de juiste prioriteitstelling; ik had het geld ook voor andere dingen kunnen uitgeven? Heeft het te maken met het feit dat ik het tevoren niet van plan was en dat ik het daarom moeilijk vind bij mezelf te moeten constateren dat ik me door de slimme houding van de ander heb laten overhalen? Allerlei aspecten van zelfsturing in relatie tot interne en externe afstemmingskwesties spelen hier een rol.