Omgaan met angst

Ik ben Marieke en zit in Nijmegen op school. Een situatie die recentelijk indruk op me gemaakt heeft, was dat ik hoorde dat er rond de studentenflat waar ik woon een aanrander rondloopt. Hij heeft een meisje van haar fiets af getrokken en haar lastig gevallen. Ik had niet verwacht dat het zo dichtbij gebeurt. Doordat ik dit heb gehoord, durf ik eigenlijk niet meer alleen weg. Ik ga nu 's middags sporten of ik sport niet. Ik doe mijn kamerdeur op slot, omdat ik weet dat je soms te gemakkelijk op de gang kunt komen. Mijn keuze is ook dat ik 's avonds niet meer alleen naar buiten ga. Ik doe dit omdat ik weet dat ik dan minder kans maak ook te worden gepakt. Ik ontloop dus het gevaar. Op het moment dat ik toch 's avonds alleen de deur uit zou gaan en ik zou worden gepakt, dan weet ik dat ik mezelf de schuld zou geven. Op zo'n moment weet ik dat ik een risico loop en ben ik zelf verantwoordelijk voor de gevolgen. Mogelijk denken anderen dan: ‘ze zal het wel hebben uitgelokt; wat deed ze daar dan zo alleen op dat donkere pad?'

Mijn handelen in deze situatie wordt beïnvloed door de informatie die ik over de aanranding heb gekregen, door de waarschuwingen van mijn ouders, doordat ik vanwege mijn opleiding weet wat een slachtoffer moet ondergaan en doordat ik vaak op televisie slachtoffers zie. Ik voorkom liever dan dat ik het risico loop. Maar stel nu dat die informatie over de aanranding onjuist is en dat het bijvoorbeeld een grap blijkt te zijn, dan heb ik mijn gedrag geregeld door niet-juiste informatie. Ik kan me ook afvragen of ik die ene ervaring niet te veel generaliseer naar andere situaties: omdat er bij ons bij de flat een meisje is aangerand, ga ik ervan uit dat die aanrander nog wel zal terugkomen. Maar ik ken hem niet en weet niets over zijn beweegredenen of achtergronden. Ik moet ook oppassen dat ik die ene ervaring in Nijmegen niet generaliseer en ga denken dat ik in Nederland nergens meer veilig ben.

In feite pas ik mezelf aan de omgeving aan, omdat mijn omgeving zich niet aan mij aanpast. Ik schrijf dit gedrag van mezelf toe aan het feit dat rond mijn flat een aanrander loopt en dat hij het op vrouwen heeft voorzien. Mijn positie daarin is dat ik een vrouw ben en op die flat woon. Dit zijn stabiele factoren waar ik moeilijk iets aan kan veranderen. Door deze feitelijke situatie en door mijn positie schrijf ik mezelf als slachtoffer toe. Ik ben iemand die meer risico loopt dan een jongen die ergens bij een hospita woont.

Ik ben ook slachtoffer, omdat ik bang ben. Daarom heeft deze situatie ook met mij te maken.
Dat ik s'avonds niet naar buiten ga, is mijn keuze. Ik doe dit omdat ik dan weet dat ik minder kans loop om ook te worden gepakt. Tegelijkertijd maak ik me hiermee sterk afhankelijk van mijn omgeving. Ik denk dat ik me pas wat onafhankelijker op zal stellen, wanneer ik iets heb waardoor ik me veiliger voel. Ik erken dus mijn afhankelijkheid van de omgeving.
Maar ik moet de zaak wel van twee kanten blijven bekijken. Ik voel me slachtoffer, ik ben bang, omdat ik me bedreigd voel in mijn doen en laten en in mijn veiligheid. Aan de andere kant stel ik me misschien zodanig op dat ik daardoor juist slachtoffer zou kunnen worden van aanranding. Ik ben zelf geen slachtoffer van aanranding, maar ik ben als vrouw het slachtoffer met betrekking tot mijn angst om slachtoffer te worden. Mijn angst kan niet worden verwerkt, zolang ik mij niet veilig voel en dat voel ik me pas als die man is opgepakt of totdat ik weet dat ik die persoon aan kan. In mijn geval kan ik mij beter richten op mijn omgeving, wetende dat ik niet de enige ben die bang is, wetend dat er meer vrouwen zijn die 's avonds niet alleen weg durven.