Mijn intuïtief zelf

Een gezondheidswerker vertelt:
Ik vind het heel belangrijk om te vertrouwen op mijn eigen intuïtie, omdat dat achteraf meestal klopt. Daarmee hangt samen dat ik ook een stuk onbevangenheid ten opzichte van cliënten wil behouden. Maar als je angstig bent om afgewezen te worden, dan ben je niet helemaal onbevangen. Onbevangenheid op zich is prima, maar je moet wel weten wat je doet, vind ik.
Op de crisisafdeling kwam bij ons een man en een vrouw. Het was zijn tweede huwelijk. En ik voelde direct dat het niet goed zat. Die man moest gewoon weg bij die vrouw. En het kindje was helemaal verstart. Die had alle problemen op haar nek geladen. Ik ben dus met dat stel gaan werken. En toen ben ik dus heel snel toch op hun relatie geschoten. Intuïtief had ik daar een beeld over. Ik voel dat. En dan ga ik dat nachecken. Bijvoorbeeld die mensen willen niks meer met elkaar of die relatie is verstoord of zit niet goed. Vandaar ga ik te werk. Ik ben me wel bewust dat dat voor een stuk mijn eigen norm is. Maar als mensen mij heel duidelijk aantonen van 'mens maar je daar niet zo druk om', dan denk ik: 'prima, als hun daarmee tevreden zijn'. Ik heb zeker wel de behoefte om uit te testen wat ze met elkaar hebben. Er moet iets zijn wat deze mensen nog bij elkaar houdt. Wat hebben jullie behalve deze ruzie, nog wèl met elkaar? Dan zeg ik wel eens van 'ik word al niet goed, als ik jullie zo bezig zie, maar jullie houden het al vijftien jaar vol. Dus moet er iets zijn wat ik niet gezien heb, anders houden ze het nooit zo lang vol.

Intuitie heeft te maken met aandacht voor het geheel-van-mens-en-situatie. Door een zekere onbevangenheid en gepaste afstand verkrijgt men een sensitief inzicht in wat wezenlijk is en wat niet wezenlijk is.